Leeg

JIJ!
Waar ben jij?!
Ik ben je niet kwijt
Nee toch,
dat kan toch niet. . .?
Nee
dat kan niet
want ik heb je nooit gehad.


Het is alsof ik mijn spiegelbeeld nooit heb kunnen zien,
steeds als ik naar haar kijk, dan kijkt zij niet terug,
en net, toen ik dacht dat ik je eindelijk had gevonden,
na al die tijd dat ik naar je had gezocht,
is het enige wat ik heb gevonden mijzelf,
maar ik was niet op zoek naar mijzelf,
ik was . . . Nee!,
Ik BEN
op zoek naar jou,

nee, ik heb mezelf niet gevonden,
want jij hoort bij mij

Jij bent degene die ik zoek,
de jij waarover ik heb gelezen, gefantaseerd en gedroomd,
nooit heb ervaren maar stiekem altijd al op heb gehoopt

Welnu, er is een alsmaar wijder wordende leegte ontstaan
een gapend gat, pikzwart waar je de winterwind hoort waaien
en waar de herfstbladeren maar blijven vallen en nimmer de grond raken,
een gaping, een spelonk, een diep ravijn, waar je alleen een plons
hoort, dat is denk ik wat men je ziel noemt, en dan ben ik dus ziels
alleen


Het is dat gevoel van leegte, wanneer je ten midden van de massa loopt, dat zich steeds weer voor mijn ogen afspeelt, en mijn ziel voed, mijn ziel voed met eenzaamheid,

Dat gevoel, dat onbehagelijke gevoel bekruipt langzaam doch weder mijn lichaam steeds sterker en indringender, steeds intrigerender, konkelachtig en slingerend als een ratelslang rond je hoofd kringelend, als een spin op je blote rug kriebelend, als een mosquito langs je oren zoemend, als krioelende mieren op je tedere huid kruipend terwijl je in het prikkelende doch zachte gras ligt te liggen, net aan het genieten van de stilte en de rust.