De weg naar .. .. ..

Ik zit op de fiets

en ik kijk om me heen

Het is donker, ik weet niet

of het ochtend is of avond.

Ik kijk om me heen, (terwijl ik nog steeds fiets)

en ik voel de gure wind, op m'n koude gezicht

en ik zie de contouren van de kale bomen

die afsteken tegen de heldere maneschijn.

Om me heen, geen teken van leven

uitgerekte weilanden, het is stil

maar ik vind het rustig en het bevalt me,

Bovendien: het regent niet en ik heb een

een goede fiets, ik heb niets te klagen.

Het is ook niet koud,

Ik heb een dikke, zwarte jas

en m'n zwarte haren houden

mijn hoofd warm.

En terwijl de wind even ophoudt

met gieren, hoor ik iets en ik

voel de aanwezigheid van een persoon.

Hij fietst achter me.

Ik voel dat hij mij nadert, wat is dat geluid?

Ohja, een dynamo, en terwijl ik dat denk

haalt deze persoon mij zomaar in.

Maar wat is dat? Het kan onmogelijk

een man zijn of een jongen,

nee, het is een vrouw, ik kijk op en zie

net de zijkant van haar gezicht, vaag

maar toch duidelijk en ze heeft zwart haar

Hoewel ik dan niet zeker weet, het is immers duister.

Wat een verschijning zo,

zomaar, hier op het slecht verlichte fietspad.

Plotseling een licht in deze duisternis, heel even.

Ik kijk haar na, ik zou bijna denken

dat ik dronken ben, maar ik voel

me juist erg nuchter.

Dan opeens, beginnen mijn benen

harder te trappen, begint mijn hart harder

te kloppen, en mijn zwarte haren, worden

naar achter geduwd.

Iets drijft mij om haar te volgen

zij houdt gewoon hetzelfde tempo aan

en lijkt niets te merken.

Rood licht, zij stopt

Ik kan nader komen,

maar het is alweer groen

en daar gaat ze weer.

Intussen is ook mijn licht aangegaan,

maar mijn dynamo houdt zich koest

even vraag ik mij af of zij mij sowieso

wel heeft opgemerkt, toen zij mij inhaalde.

En terwijl de banden, de strepen

van de lange rechte zwarte weg volgen

denk ik: waar zou ze naartoe gaan?

Ik heb het licht gezien

en volg nu de weg naar haar hart

Dan een tweesprong, ik moet kiezen,

of ik ga naar rechts:

De weg die naar mijn huis reikt

of ik volg het onbekende, de weg

naar haar hart,

mogelijk de ware eindbestemming.

Weet zij dat ik haar volg?

Wil ze dat wel, en ik denk:

Anton, waar ben je mee bezig?!

Het éne moment wilde ik nog bellen,

zodat ze weet dat ik er ben,

het andere moment, vraag ik me af

of ik wel goed doe om haar te volgen.

M'n hart laat zich horen

en zegt dat het goed is, m'n hersens

spreken m'n hart tegen.

maar het hart krijgt de hulp van

de benen en m'n ogen.

We komen aan op een goedverlichte weg

en ik zie haar nu beter, ik zou bijna zeggen dat

ze lacht.

Een kruising: nu kan het alle kanten opgaan

maar ze stopt, en mijn banden houden stand

naast die van haar,

ik kijk op naar haar gezicht.

Rillingen door m'n hele lichaam.

Ze kijkt naar mij, maar die blik

is zo bekend, en dan besef ik dat

ik naar mijzelf kijk.

Ik heb al m'n zinnen op haar gezet,

Ik wild mijn zin doorvoeren,

en tenslotte mijn zin krijgen.

Ik heb áán haar gedacht, de hele rit,

maar niet óm haar gedacht.

Ze heeft het gemerkt, vast wel.

En ik maar denken:

Wie zwijgt, stemt toe.

Ze is verdwenen, ik heb naar haar gezocht,

maar het enige wat ik heb gevonden is mijzelf.